স্বাধীনতা – ২

বুকুত এটি বিপ্লৱ নুৰিয়াই লৈ

তেওঁ মোৰ দুৱাৰত টুকুৰিয়াইছিল ।

এখন সেউজ অৰণ্যৰ স্বাধীনতাৰ স্বপ্নই

তেওঁক বাৰুকৈয়ে বলিয়া কৰিছিল ।

নৈৰ সিপাৰে ৰিণিকি ৰিণিকি শুনো আজিও

বিপ্লৱৰ কুচকাৱাজ কিম্বা মৃত্যুৰ আৰ্তনাদ ।

জীৱনে সোধে –

বুকুৰ হালধীয়াৰ পৰা অৰণ্যৰ সেউজীয়ালৈ

আৰু কিমানদূৰ বাট ?

মোৰ হাতত তেওঁ সঁপি গ’ল এমুঠি তেজে ধোৱা মাটি

কিন্তু তেওঁ জনা নাছিল –

মোৰ হাতত মোৰেই যে মৃত্যুঘন্টা আছে দুলি ।।

শিলৰ আত্মকথা

মই এটি শিল হৈছিলো ।

স্মৃতিবোৰ শেলুৱৈ হৈছিল 

আৰু মোক চেপিছিল; উশাহবোৰ শুহি নোলোৱা পৰ্যন্ত ।

সময়বোৰ নৈ হৈ বৈ আহিছিল ।

দিগন্তগামী হেঙুলীয়াই

বাৰে বাৰে বেঙা মেলি চায় –

সমীৰৰ স’তে ঢৌ তুলি

শেলুৱৈৰ কৱলৰ পৰা মোক আজুৰিবলৈ

তোমাৰ যে কি আপ্ৰাণ চেষ্টা !

ছেঃ, তোমাৰ দুখবোৰ অৱগাহন কৰিব পৰা হ’লে...

কথোপকথন - ৩

 তুমি - ক্ষণিকতে যিদৰে আঁতৰি যায়

         আকাশৰ নেজাল তৰা

         ওঁঠৰ পৰা সৰি ক’ৰবাত যেন হেৰাই গ’ল আমাৰ কথা ।

মই - নেহেৰাই কেতিয়াও ওঠঁৰ ভাষা

        বুকুত ওলমি আছে চোৱা, সেয়াই তুমি কোৱা

        কিছু সপোন, কিছু প্ৰত্যাশা ।

তুমি - প্ৰত্যাশাই যদি মিছা হয় ধূসৰ বন্দৰত

         নাওঁ মেলি দিবা কি সাহসত ?           

মই - নাওঁ ভটিয়াব কথানদীৰ সোঁতত

        উচ্ছ্বলা যৌৱনা তুমি মোৰ চিফুং বাঁহীৰ সুৰত ।

        নিলাজ ফাগুন উৰিব তোমাৰ চাদৰৰ আঁচলত

        আঁকি দিওঁ নেকি পলাশৰ ৰঙা তোমাৰ কপালত ?

তুমি - আঁকি ল’ম তোমাৰ হেঁপাহৰ ৰঙা মোৰ কপালত

         তোমাৰ মৰমৰ নৈত ডুব যাম প্ৰতিটো উশাহত ।

মই – মোৰ মৰমত নুডুবিবা

        জীৱনৰ সেউজীয়া ঠিকনা হেৰুৱাবা ।

        সৌৱা হাত বাউলি মাতিছে তোমাৰ সপোনে

        সাঁতুৰি পাৰ হৈ যোৱা ।